วิถีฮารูกิ มูราคามิ : อาโอมาเมะ เท็งโกะ กับวงจรที่ปิดตาย

ส่วนหนึ่งของสกู๊ปพิเศษ “บทสัมภาษณ์ มุราคามิ ฮารุกิ ขนาดยาว”คังกาเอรุ ฮิโตะ (thinker)(นิตยสารราย 3 เดือน) ฉบับฤดูร้อน  ปี 2010 (วางขายเดือนสิงหาคม)

ผู้สัมภาษณ์ มาซาชิ มัตสึอิเอะ  หัวหน้ากองบรรณาธิการ คังกาเอรุ ฮิโตะ  ใช้เวลาสัมภาษณ์ถึง 3 วัน !!!

ขอขอบคุณมุทิตา พานิช ผู้มีน้ำใจแปลมาฝากแฟนๆ ชาวไทยของเฮียมูมา ณ ที่นี้ค่ะ

(คลิกไปอ่าน ความเดิมก่อนหน้า ที่มาที่ไปได้  >> ที่นี่ค่ะ) 

วงจรที่ปิดตาย (จบ) 

---   หมายความว่า ไม่ต้องคิดไปถึงการกระทำอย่างการฆ่าคน ก็มีเรื่องที่เราถูกระบบบังคับควบคุมในรูปแบบที่มองไม่เห็น และเราก็คิดว่าเราเลือกสิ่งนั้นด้วยความตั้งใจของเราเอง ใช่ไหม

มุราคามิ ใช่แล้ว เรื่องอย่างที่ว่าเกิดขึ้นได้ง่ายดายกว่าที่พวกเราคิดมาก อาโอมาเมะเป็นผู้หญิงที่ตั้งใจอย่างแรงกล้าที่จะไม่ยอมปิดโลกรอบตนเอง สมัยยังเด็ก เธอถูกพ่อแม่ปิดไว้ในโลกขององค์การศาสนาที่ชื่อว่า “โชนินไค” ถูกบังคับให้ศรัทธา แต่การจับมือกับเท็งโกะตอนอายุได้สิบขวบเป็นตัวกระตุ้น ทำให้เธอตัดสินใจหนีออกมาจากที่นั่น ในตอนนั้น circuit ได้เปิดออก เธอเป็นคนที่ยังคงพกเอาความรู้สึกของการ “เปิดแล้วออกไป” อย่างชัดเจนอยู่เสมอ คิดด้วยสมองของตัวเอง ตัดสินใจด้วยตัวเอง นั่นเป็นสิ่งสำคัญที่สุดที่ต้องมีในการมีชีวิตอยู่ต่อไปของเธอ

แต่การมีชีวิตอยู่ต่อไปอย่างนั้นเป็นเรื่องที่บีบคั้นจิตใจอย่างใหญ่หลวง บางครั้งทำให้โกรธอย่างรุนแรงจนเธอทำการฆาตรกรรมต่อเนื่องอย่างมั่นใจ และถูกดึงไปเกลือกกลั้วกับสิ่งที่เป็นคล้ายการจัดงานรับรองทางเพศ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังสามารถดำรงชีวิตอย่างเป็นปกติ สร้างตัวตนของตนเองได้ ก็เพราะเธอยังคงเชื่อมั่นมาตลอด ในความอบอุ่นและความล้ำลึกของการเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ ที่เธอรู้สึกได้เมื่อจับมือกับเท็งโกะ

สำหรับเท็งโกะ เขาไม่ได้มีความโกรธแค้นหรือสับสนขนาดนั้น แต่ก็มีความคิดอย่างมั่นคงว่าจะต้องเปิดตนเองออกไป ดังนั้นเขาจึงพยายามออกห่างจากพ่อที่ทำท่าจะขังเขาไว้ในโลกแคบๆ และเคลื่อนจากโลกที่สงบเงียบอย่างสมบูรณ์ของคณิตศาสตร์ไปสู่โลกที่เต็มไปด้วยความสับสนของเรื่องแต่ง แต่เขาไม่ใช่คนประเภทที่กระตือรือร้น รุกราน หรือในบ้างครั้งก็ใช้กำลังทำลายระบบที่มีอยู่แล้วอย่างอาโอมาเมะ พร้อมๆกับที่เขาพยายามเปิดตัวเอง ก็มีความต้องการอย่างรุนแรงที่จะหยุดยั้งเงียบๆอยู่ในโลกที่สงบของเขากับแฟนสาวอายุมากกว่า

อาโอมาเมะกับเท็งโกะ สองคนนี้แต่ละคนจะมีชีวิตรอดอยู่ในโลก ‘1Q84’ ได้อย่างไร การรักษาความเป็นตัวเองทั้งที่อยู่ภายในระบบ เป็นงานลำบากยากเข็ญและโดดเดี่ยวหาที่สิ้นสุดมิได้ ผมคิดว่า ‘1Q84’ เป็นเรื่องของการอดทนทำงานนั้น พร้อมไปกับการเสาะหาหนทางในการรวมใจเข้าด้วยกันอีกสักครั้ง แต่ตอนที่กำลังเขียนอยู่ไม่ได้คิดถึงเรื่องแบบนี้เลย

(ตอนหน้า หวานกว่านี้ :  จับมือฉันไว้ แล้วไปด้วยกัน) 

(ภาพประกอบเป็นภาพประกอบการสัมภาษณ์ครั้งนี้จากนิตยสาร thinker ญี่ปุ่น)